به گزارش سینماپرس، «سوره امید» عنوان موسسه‌ای تازه خلق شده است که به بهانه گسترش سهم تولیدات و خدمات فرهنگی، هنری کودکان و نوجوانان و با تمرکز بر تولید اثر بخش، کُنش‌گری مخاطب و ایجاد شبکه‌ی فعالان این عرصه تشکیل شد، از امروز با انتخاب عنوان موسسه «سوره امید» ماموریت فرهنگی و هنری خود را با رویکردی نوین در جهت شکوفایی استعدادها و افزایش سهم مخاطب از تولید اثر بخش در حوزه هنری انقلاب اسلامی ادامه می‌دهد.

«سوره امید» با مشارکت فعالان زیست‌بوم و ایجاد ۶ مرکز، راهبری اقدامات فرهنگی، هنری خود را دنبال می‌نماید؛ محورهای ذیل از جمله فعالیت‌های مراکز وابسته این موسسه می‌باشد، که شامل: «مرکز نوآوری»، «اندیشکده»، «مرکز رشد نوجوان»، «مرکز تولیدات هنری»، «مرکز فعالیت‌های ترویجی»، «مرکز صنایع فرهنگی» و «مرکز تولیدات رسانه‌ای» است و هر کدام نقش مهمی در سازماندهی، توسعه و ترویج برنامه‌های فرهنگی و هنری آن دارند.

«سوره امید» همچنین در قالب باشگاه‌های رشد نوجوان در سراسر کشور، میزبان نوجوانان فعال، هنرمند و تولیدکنندگان محتوا محصول است که در ادامه فعالیت‌های موسسه به صورت گسترده‌تری در حال ارتقا است. به نوعی فعالیت‌های حوزه هنری کودک و نوجوان، کارستان بهارستان و سایر مجموعه‌های این نهادهای فرهنگی از این پس ذیل عنوان «سوره امید» پیگیری خواهد شد.

گفتنی است علی جانباز به عنوان مدیرعامل، موسسه سوره امید، وحید عظیمی به عنوان مدیر مرکز رشد نوجوان، مجید مجیدی به عنوان مدیر اندیشکده امید، متین محجوب به عنوان مدیر مرکز تولیدات هنری، صابر نوری محب به عنوان مدیر مرکز صنایع فرهنگی، علی اقتدار به عنوان مدیر مرکز تولیدات رسانه‌ای، امیرحسین اخوین مدیر مرکز فعالیت‌های ترویجی، در فعالیت‌های این مجموعه فرهنگی، هنری نقش ایفا می‌نمایند.

شایان ذکر است که چاق شدن ساختار سازمانی، یکی از آفت‌های رایج در نظام اداری و مدیریتی است که معمولاً به‌بهانه‌ی ایجاد پست‌های مدیریتی جدید رخ می‌دهد. در چنین روندی، به‌جای آن‌که سازمان در مسیر چابکی، کارآمدی و تخصص‌گرایی حرکت کند، لایه‌های غیرضروری مدیریتی بر آن افزوده می‌شود و بدنه‌ی آن به‌صورت غیرمنطقی فربه می‌گردد. این پدیده غالباً ریشه در ملاحظات شخصی، سیاسی یا بوروکراتیک دارد؛ جایی که برای رضایت افراد یا نمایش گسترش ساختار، پست‌هایی خلق می‌شود که نه تنها به بهبود عملکرد سازمان کمکی نمی‌کنند، بلکه هزینه‌ها را افزایش داده، تصمیم‌گیری را کند و مسئولیت‌ها را مبهم می‌سازند. در نهایت، سازمانی باقی می‌ماند که بیشتر انرژی خود را صرف اداره‌ی خود می‌کند تا خدمت به اهداف واقعی‌اش.